Mensen kwamen hier voor aspirines tot aan kraampakketten
In 1946 begon Catrien Gras haar loopbaan in de Etos-drogisterij. Zelf werkte ze op de Beukenlaan en woonde in Drents Dorp en volgde daarnaast een drie jarige opleiding aan het Catharina Lyceum in de stad. “Ik woonde midden tussen de Drentenaren die enorm blij waren dat ze hier mochten wonen en werken. Nadat ik mijn opleiding in 1949 had voltooid, vertrok ik naar de Frederiklaan 75 en kwam ik in het echte Philipsdorp te wonen. Het was net na de oorlog en de mensen woonden en leefden heel sober.”
Catrien Gras werd aangesteld als cheffin bij Etos. En niet veel later betrok ze de ruimte boven de winkel. Naast mij zat een kruidenier (de heer Klumkes) en verderop zat slagerij Veulens. Eigenlijk allemaal dorpjes binnen Philipsdorp. Om helemaal up-to-date te zijn, kende ze vele Latijnse namen van recepten en producten. “Mensen kwamen hier voor aspirines tot aan kraampakketten. Zelfs de kraamzuster zei altijd ‘ga maar naar de Etos-drogisterij, zij weet wel wat je nodig hebt.’ Vervolgens stelde ik voor de aankomende moeder een pakket samen, voorzien van de nodige adviezen. Ook kwam het wel eens voor dat mensen mij op zondags aanschoten na de kerk voor iets. Meestal liet ik ze dan via de zijdeur naar binnen en gaf ze het gewenste product mee.” Catrien kreeg als basis van Etos een grondloon. Dat vulde ze aan met de verkoop van producten op provisiebasis. Terreinchef Nol Vermeulen van PSV was één van haar vaste klanten, evenals de top van Philips, de mensen van de Philipsbedrijfschool, de schouwburg (Philips) en het POC. “Ze liepen vaak de winkel in met een briefje met een bestelling en de mededeling dat ze later de spulletjes kwamen ophalen. Ik zorgde er voor dat alles netjes op tijd klaar stond.”
“Ik hield enorm van mijn werk en heb de meest fantastische verhalen gehoord. Ze hadden mij nodig, maar ik hen ook. Ik heb het tot 1970 volgehouden. Toen ik trouwde ben ik gestopt. “ Nog steeds hoort ze mensen wel eens aarzelend vragen of ze werkelijk Catrien van de Etos-winkel is. “De verstandhouding met iedereen was goed. Mensen konden bij mij hun verhaal kwijt. Daar genoot ik ontzettend van.” Als ze nu door Philipsdorp rijdt, weet ze nog precies wie waar heeft gewoond. “Ik had enorm veel vaste klanten. Ze hadden allemaal hun eigen gewoontes en gebruiken. Zo was er een vrouw die elke week een doosje Saridon kwam halen. Ik moest wel opletten dat iedereen zijn centjes op tijd betaalden. Iets kopen op de pof deed ik dan ook liever niet. “ Catrien maakte veel ontwikkelingen van nabij mee. Het verdwijnen van de speeltuin waar Van Dinter de scepter zwaaide tot aan de verrijzing van het jubileumhal waar kinderen naar Wonderland gingen. Het sintelpad op de Frederiklaan en het trapveldje dat uitgroeide tot een heus stadion en groenteboer Wondergem die met paard en wagen en zijn goederen door de straten trok. ” Catrien Gras woonde prachtig boven de winkel. Op zondag zag ze de mensen naar PSV wandelen. “Ik zwaaide naar iedereen en zij terug. “
In totaal had ze twee winkelmeisjes en een loopjongen in dienst.”Ik kende niet alleen mensen uit mijn eigen buurt, maar ook velen van binnen Philips. “Het was een geweldige tijd. Natuurlijk had je ook kleine schandaaltjes en heb ik geleerd om mijn mond te houden als het moest. Op een zeker moment kwam een geestelijke de zaak binnen. Hij kende een weduwman die eigenlijk op zoek was naar een nieuwe vrouw. Hij had tien kinderen. Eigenlijk was het de bedoeling dat ik hem zou ‘koppelen’ aan een vrouw. Uiteindelijk is het mijn man geworden. Zelf had ik al een dochter. Voor mij was dat ook het moment om te stoppen als cheffin bij de Etos-drogisterij. Het grappige is dat veel meisjes vanuit de Etos zijn getrouwd. Ik had nooit verwacht er zelf ook één te zijn.”
