Terug naar toen: de telefoongids
Het was groot nieuws vorige week. De papieren telefoongids houdt er mee op. Nooit meer dat dik pak papier op de deurmat, dat vervolgens een plek kreeg in een la en een jaar later, nog onberoerd, werd vervangen door een geactualiseerd exemplaar.
Telkens leek de nieuwe gids ietsje slanker dan de voorgaande. Hoewel we online met Facebook en Instagram ons hele hebben en houden met de wereld delen, willen steeds meer mensen omwille van de privacy niet meer met de contactgegevens in het telefoonboek.
Eindhovens oudst bekende telefoongidsje dateert van 1904 en was gedrukt door stoomdrukkerij en boekhandel Van Piere-Bijsterveld in de Rechtestraat. Wist U dat dit boekje slechts 23 pagina’s telde?
Anton Philips, wonende op de Langedijk, tegenwoordig Vestdijk, was bereikbaar op nummer 22, zijn broer Gerard op nummer 99, het Philipskantoor op 92 en het magazijn van ‘de electrische gloeilampenfabriek’ op nummer 16. Hoe overzichtelijk kan het leven zijn…
Ook toen vormde de telefoongids overigens geen afspiegeling van de inwoners. Het hebben van een eigen telefoonaansluiting was een luxeartikel. Zij die geen telefoon hadden en wilden bellen konden terecht in een telefooncel bij het telegraafkantoor of bij het treinstation. Een vijf minuten durend gesprek met een abonnee in Eindhoven kostte toen tien cent, omgerekend naar nu is dat €1,30.
Telefoonnummer 227 behoort dan toe aan Johan van Kol op de Rechtestraat. Hij runt er een runder- en varkensslachterij; H.P Weijtens op het Stratumseind, telefoonnummer 211, is schilder én handelt tevens in droge vleeswaren. Behalve ultrakorte telefoonnummers geeft dit boekje ons een bijzonder inkijkje in de stad van toen, de mensen en hun broodwinning.
