En de boer ……

We kijken in noordwestelijke richting naar de Kanaaldijk Noord-West en zien de villa en de fabriek van de Firma Raijmakers. De schepen liggen ter hoogte van de fabriek van Diddens en van Asten. Helmond was in die tijd al een echte industriestad. Toen rond 1824 de Zuid-Willemsvaart werd gegraven, luidde dit een periode van industrialisering in. Er vestigden zich vooral textiel- en metaalbedrijven langs het kanaal, waarover de grondstoffen makkelijk konden worden aangevoerd. In 1851 had Van Thiel er zijn metaalfabriek. Diddens en van Asten, van Vlissingen en Wesselman, Bogaers en Sanders stichtten er textielfabrieken. Beurtschippers vervoerden vrachten tussen Den Bosch en Maastricht en tussen Amsterdam, Rotterdam en Schiedam. In 1881 telde Helmond al 17 fabrieken waarin ruim 1.200 arbeiders werkten. De meesten in de textielindustrie, wat minder in de metaalfabrieken, de houtzagerijen en de boterfabriek. In 1919 draaiden er 16 fabrieken in Helmond. De meeste inwoners vonden ook toen emplooi in de textielindustrie, 2552 personen. In de metaalindustrie verdienden 595 Helmonders hun brood. Bij de Cacaofabriek waren 260 mensen, meest vrouwen en meisjes, in dienst. In de houtfabrieken werkten 134 personen. Toen kwam de recessie, de crisis van de jaren twintig. De textielindustrie, de peiler waarop de Helmondse economie zo zwaar leunde, kampte met veel werkloosheid omdat de handel met het buitenland sterk terugliep. Ook de metaalindustrie ondervond veel hinder van de recessie. Alleen de houtindustrie bleef ervan verschoond. Een groot deel van onze ouders, grootouders en misschien ook nog overgrootouders liep over de straat met aangehaalde broeksriem. Velen probeerden ergens zwart wat bij te verdienen. De gezinnen waren vaak groot en om die aan het eten te houden, was alleen een uitkering niet voldoende. Allen de agrarische sector bleef stabiel. Monden moeten altijd gevuld worden, zodat ook toen kon worden gezegd: “En de boer ….. hij ploegde voort.”