Terug naar toen: beren op de weg
Met een berenkuil werden vroeger beren gevangen. De dieren werden er ook in vastgehouden. Zo’n kuil deed ook vaak dienst als arena, bijvoorbeeld voor gevechten tussen hond en beer.
De Romeinen waren dol op dit soort spektakel. Een dergelijke berenkuil inclusief toegangstunnels is dus allerminst een lieflijk oord, eerder een plek waar je met een heel grote boog omheen gaat.
Zo niet in de Berekuil van Eindhoven, daar fiets of loop je met plezier doorheen. Echte beren hebben er overigens nooit gezeten, exemplaren in figuurlijke zin wel. Zo nu en dan kiepert er een beer, in de hoedanigheid van een auto, de kuil in.
In juli 1973 naderde de rotonde, al spoedig de Berekuil genoemd en gesitueerd ter hoogte van de IJzeren Man, zijn voltooiing. Het snelverkeer werd bovenlangs geleid rond een groot cirkelvorming gat van beton. Daarbinnen en een etage lager ligt de piste voor het langzaam verkeer, de wandelaars, fietsers en bromfietsers. Voor hun was de Berekuil in eerste instantie vooral een doolhof, omdat richtingborden ontbraken. Menigeen ging daarom eerst wel drie of vier keer de verkeerspiste rond, alvorens de juiste tunneluitgang te pakken te hebben. Bij nacht en ontij was de Berekuil met het vele en grauwe beton overigens ook niet echt ‘the place to be’. Maar, kort na de ingebruikname kreeg ook de Berekuil te maken met een uit America overgewaaid fenomeen: graffiti! Het bleek er zelfs een uitgelezen plek voor. Sinds enkele jaren fungeert de Berekuil behalve als verraderlijk verkeersknooppunt ook als openluchtgalerie voor urban culture en huisvest het zelfs een graffitifestival. De Berekuil is uitgegroeid tot een van de bezienswaardigheden van Eindhoven, wie had dat in 1973 durven dromen?
