schoonheidswedstrijd

Een vakkundig en kritisch jurygezelschap was opgetrommeld om het vrouwelijk schoon - want daar gaat het hier om - te beoordelen op postuur, musculatuur, benenwerk en last but not least; karakter. Van heinde en verre waren de met bloemen en linten opgesmukte dames naar Eindhoven afgereisd om het beste van zichzelf te laten zien. Hittepetitterig diva-gedrag was niet aan ze besteed. Hoge hakken ook niet. Stevig schoeisel daarentegen wel. Koelbloedig marcheerden ze daarmee met soepele tred op richting de jury die de dames niet alleen bekeek, maar ook betastte. Eerst de hals, hoofd, kaaklijn en gebit. Daarna gleden hun handen onderzoekend over de rug richting bilpartij en langzaam verder naar beneden, naar de benen, alert op knobbels en andere ongewenste oneffenheden. De dames, allen lid van de koninklijke vereniging Het Nederlandsche Trekpaard, vonden het prima. Normaal gesproken brachten ze de dag grotendeels voor de ploeg of kar door, hoewel dat door de opkomst van de tractor wel steeds minder werd. Een aanwezige eigenaar en boer sprak de profetische woorden: ‘Nog even en dan wordt het trekpaard een bezienswaardigheid, want zeldzaam in het Eindhovense straatbeeld’. En gelijk kreeg hij. Alleen met de optocht van de boerenbruiloft tijdens de carnaval duikt er nog wel eens een trekpaard op in het Eindhovense. Nu zijn het vooral de rankere soortgenoten die zich nog wel eens laten zien. In dienst bij de politie brengen ze tijdens voetbalwedstrijden en grote evenementen law en order.