Waar in schoonheid de tijd bleef staan.
Borkel en Schaft - Ik zat juist aan mijn eerste kopje koffie, toen een collega van de afdeling plaatjesbeheer mijn kantoortje binnen vloog. Enthousiast liet ze me een glasnegatief zien waarover ik volgens haar beslist een stukje moest maken. Toen ze het ontwikkeld had, stopte ze mij een winterlandschapje van een zeldzame schoonheid in de handen.
Op 24 januari 1934 stond hier een onbekende fotograaf en legde deze oude boerderij, in de mist van een grijze winterdag, op de gevoelige plaat vast. De boer is bezig zijn stal uit te mesten. Rechts op de hoek is nog juist een deel te zien van het bescheiden woongedeelte. De bomen staan stil in de kou. Over het erf, wit van de vorst, lopen de karrensporen achter de kar aan die op zijn volgende vracht mest staat te wachten. Daarachter, in de nevel, ligt de lege wei. Tot het voorjaar wordt, staan de koeien op stal. Anders dan Valkenswaard en Dommelen is Borkel en Schaft agrarisch gebleven. In de loop der jaren nam het toerisme er wel toe. Dat is niet vreemd. Borkel en Schaft liggen in het Dommeldal. Dit riviertje stroomt noordwaarts door De Malpie, met zijn bossen, heide, vennen, beemden en moerasbossen. In het westen liggen er zandige akkers en naaldbossen en een grootschalige heideontginning. In het oosten gaat men naar de trappistenabdij Achelse Kluis. De monniken brachten het dal van de Tongelreep in cultuur en dit heeft weer zijn natuurlijke bestemming gekregen. In schoonheid bleef de tijd hier staan.
