Het springen van de toren

Dat gebeurde bijna geruisloos. De toegestroomde menigte riep: “Leve de genie”, want zij waren het die hiervoor verantwoordelijk waren.

De kerk van Geldrop was kennelijk behoorlijk vervallen en er waren al langer plannen om een nieuwe kerk te bouwen. In Zesgehuchten was in 1881 een kerk gebouwd en de Geldroppenaren wilden nu toch ook wel een nieuwe kerk. Hoewel de bisschop voorstander was van het uitbreiden van het bestaande kerkgebouw, gaf het kerkbestuur opdracht aan architect Weber om een nieuwe kerk te ontwerpen tegen de oude toren. Na het bouwen van een noodkerk in 1887 was de kerk gesloopt.

Op zondag 30 oktober 1887 stond er een behoorlijke storm. De alleenstaande toren was een spel voor de wind. De spits waaide eraf en een gedeelte stortte in. Gelukkig was het geen werkdag en raakte niemand gewond. Dat gebeurde wel enkele dagen later toen een arbeider enkele losgeraakte stenen op zijn hoofd kreeg. Onder de puinhopen lagen ook de klokken, die nagenoeg onbeschadigd tevoorschijn kwamen. Het kerkbestuur besloot de hulp van de genie in te roepen om het veertig meter hoge restant van de toren op te ruimen. Met gebruik van dynamiet wilde men de toren zo laten omvallen dat de omliggende huizen geen schade zouden ondervinden. Op 9 januari 1888 kwamen de mannen van de genie in Geldrop aan. Er was veel belangstelling voor hun werkzaamheden en de cafés deden goede zaken.

Na enkele dagen werken brak het moment aan dat de burgemeester van Geldrop alle aangebrachte ontstekingen tegelijk tot ontploffen zou brengen. Er vielen een paar stenen, maar verder gebeurde er niets. Zwaardere ladingen werden aangebracht om het torenrestant te ondermijnen. Het metselwerk ging overhellen, maar viel niet. De volgende dag zagen duizend kijkers een stuk van zo’n 300.000 kilo naar beneden komen. Op 20 januari ging de toren in een wolk van stof ten onder. Door de Harmonie werd tot slot een serenade gebracht aan de mineurs van de genie en aan het kerkbestuur