Tempus Fugit

Dit is de Oude Toren van Stiphout en hij staat op het kruispunt van de Hoge Akkerweg en de naar hem genoemde Oude Torenstraat. Ooit stond hier een volledige kerk, de oorspronkelijke kerk van Stiphout. Een middeleeuwse geschrift uit 1342 maakt er al melding van. Die kerk heeft er tot 1823 gestaan, buiten het dorp, midden in het veld. Toen in de dertiende eeuw gaandeweg het klimaat veranderde, werd de grond in en rond het dorp te droog voor een agrarische samenleving om daar te wonen. De toenmalige Stiphoutse bevolking ging naar een lager gelegen gebied en stichtte een nieuw dorp, daar waar het nu nog steeds ligt. De kerk bleef achter, maar deed nog lang dienst als katholiek godshuis. In en rond het gewijde gebouw lagen naar oud gebruik hun voorouders begraven. Toen in 1648 werd bepaald dat de katholieke eredienst niet meer openbaar gehouden mocht worden, verscheen er in Stiphout zelf een schuurkerk en werd de kerk in het veld door de kleine protestantse minderheid in gebruik genomen. Na de Franse tijd raakte het gebouw behoorlijk in verval, tot het in 1823 werd afgebroken. Met de sloopmaterialen werd de schuurkerk tot een volwaardige kerk verbouwd. En zo bleef aan de rand van het dorp eenzaam de kerktoren achter. Was dat in vroeger eeuwen eerder gebeurd, in 1884 sloeg de bliksem weer in. Dat jaar kende een zeer hete zomer met een zware onweersbuien. Dit maal brandde de toren volledig uit en werd hij tot een ruïne. Bijna een eeuw zou hij er troosteloos en zwart geblakerd bij staan. Ondanks dat werd de Oude Toren in 1938 een Rijksmonument. Toen hij in 1978 werd gerestaureerd, werd ook de spits herbouwd. Tevens werd hij weer voorzien van een uurwerk en de galmgaten kregen houten klankborden. En zo spreekt de middeleeuwse kerktoren van Stiphout nog steeds tot de verbeelding van wat er zich ooit rond zijn voet heeft afgespeeld.