Twee manen lang leven als in de IJzertijd

Door de vele voorwerpen, vooral die in de grond bewaard zijn gebleven (en dan nog speciaal in leem of klei of veen), weten we veel over de IJzertijd. De grootte van de huizen, de putten, het textiel enz. En we weten veel over het materiaal waarmee alles gemaakt is.
Maar over het leven van de mensen weten we veel minder.

Als je dan 15 jaar bezig bent geweest met huizen experimenteel na te bouwen, een hele nederzetting te bouwen met waterputten, tuintjes, kraal, omheiningen, bijschuurtjes, brood-, houtskool-, rook- en pottenbakovens en ook 15 jaar bezig bent geweest je in te leven in hun leven, ontstaat steeds heviger de wens om te weten te komen: Hoe hebben onze voorouders geleefd? Zo overkwam mij dat tenminste.
Ik verzamelde ongeveer tien mensen om me heen. Twee jaar lang deden we elke maand een weekeind deeloefeningen: kleding maken, verven, naalden maken, enz. We hadden voor onszelf een uitrusting nodig van winterkleding en schoeisel. En we hadden de kennis nodig van planten drogen en voedsel roken. We moesten een eigen mes, pijlpunten, pijlen, bogen en naalden kunnen maken of iets hebben om te ruilen. We moesten maandverband inzamelen en drogen, bedenken hoe je een bed ging maken met ‘dekens’ en weten wat voor medicijnen we mochten gebruiken.

In 1996, tijdens de eerste volle maan van het nieuwe jaar, gingen we met zes mensen (vier personen waren tijdens de oefenweekeinden afgevallen, en een ander kwam vanwege zijn werk vier weken later) het avontuur tegemoet. Halverwege het experiment kwam een reizende smid (Thijs van de Manakker), net zoals in de IJzertijd bij de nederzetting langs om ijzer te maken en te smeden naar onze behoefte.
Tijdens een powerpoint-voorstelling maak je kennis met het wel en wee van het leven van onze groep tijdens: Twee manen lang leven als in de IJzertijd.

Over de spreker: Anneke Boonstra is haar werkzame leven begonnen als gymnastieklerares. Toen daar na 17 jaar een einde aan kwam door gezondheidsklachten, is zij op zoek gegaan naar andersoortig werk. In die tijd kwam zij Roelof de Haas tegen, een bioloog die al 20 jaar bezig was met experimentele archeologie. Zij ging er vrijwilligerswerk doen.

Komend van het onderwijs zag ze meteen de educatieve mogelijkheden. Zo ontstond bij haar het idee om een prehistorisch huis te bouwen in Eindhoven. In 1983 begon ze samen met vele vrijwilligers met de bouw van een ijzertijdhuis. Het uiteindelijk resultaat was dat er in de periode 1983-1996 het Prehistorisch Openluchtmuseum in Eindhoven werd gebouwd.