Terug naar toen: kerstkaartenpiek

Een onderdeel van de kersttraditie is het versturen van een kaartje naar vrienden, familie en kennissen. In hogere kringen deed men dat al vanaf medio negentiende eeuw. Schrijven was hier gemeengoed in tegenstelling tot bij de gewone man en vrouw, zoals de fabrieksarbeider en de huishoudster. Die hadden wel andere zaken op hun boodschappenlijstje staan dan luxe zaken als ansichtkaarten en postzegels.

Het op grote schaal versturen van een kerst- en of nieuwjaarswens hebben we afgekeken van de Britse militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Gelegerd in deze contreien na de bevrijding stuurden ze hun kerstwensen op kleurige zoetgevooisde kaarten naar naasten en geliefden in het thuisland. Sindsdien nam het versturen van kerstkaarten alleen maar toe en is onderdeel geworden van onze kersttraditie. Dit bezorgde de Posterijen in het pré-geautomatiseerde tijdperk heel veel extra werk. Van postsorteerders en -bestellers werd het uiterste gevergd om  alle ansichtkaarten tijdig en onbeschadigd op de plek van bestemming te krijgen. Een ware heksentoer: het ontcijferen van priegelhandschriften, het interpreteren van onvolledige adresseringen, het dilemma van de ontbrekende postzegel, sjouwen met uitpuilende postzakken en als kers op de taart de bezorging tijdens het meest onbestemde jaargetijde van het jaar. Tot in de jaren ’60 bezorgde de PTT overigens twee maal per dag, ooit was dat zelfs vier keer.

Ondanks de minimalistisch uitgevoerde krukjes, het schaarse licht van één peertje, de niet in hoogte verstelbare sorteertafel en de tochtige ruimte lijken deze medewerkers van het Eindhovense postkantoor, gefotografeerd in december 1960, hun hand er niet voor om te draaien. Moedig voorwaarts!