DE PEST.

Diegenen die de ziekte onder de leden hadden, kregen hoge koorts, waren onrustig en verward, gaven bloed op en kregen bulten zo groot als een ei. Deze waren soms zwart verkleurd, zodat de vreemde ziekte “De zwarte Dood” werd genoemd. Het was volstrekt onbekend wat de oorzaak was of hoe hij te bestrijden was. In 1664 heerste de pest, zoals deze epidemische ziekte was gaan heten weer in alle hevigheid. Door de vaak erbarmelijke leefomstandigheden in die tijd met gebrekkige hygiëne en geringe medische kennis waren velen verzwakt en vielen ten prooi. In hun angst zagen velen de pest als een straf van God.  In 1747 werden door schout en schepenen van Asten regels uitgevaardigd over hoe te handelen in tijden van pest of een andere epidemie. Een gezond persoon mag dan niet in het huis van een ziek persoon komen. Het was een zieke verboden een kerk, school of vergadering te bezoeken. Hun uitwerpselen moeten worden begraven en met hete as worden bedekt. Er mag geen mest worden vervoerd. Kleding en beddengoed mogen alleen met koud water en zonder zeep worden gewassen en uit het zicht worden gedroogd. Bij zonsopgang en zonsondergang worden de doden begraven. Zij moeten goed afgedekt vervoerd worden en de kisten moesten deugdelijk sluiten. Het graf moest minstens 5 voet diep zijn. Alleen het kleine klokje mocht worden geluid. Men wist dus al dat de ziekte verspreid kon worden. Pas op het eind van de 19e eeuw werd de bacterie ontdekt die de pest veroorzaakte. De ets van Jan Georg van Vliet is getiteld “De Rattendoder”. Omdat ratten de pest overbrengen werkte de rattendoder voor de “openbare gezondheidszorg”.